මේ මං අහලා තිබුන නස්රුද්දීන්ගේ කතාවක්. අහම්බෙන් මතක් උන නිසා ලියලා දාන්න ඕනැ කියලා හිතුවා.
හෝමර්ගේ ඔඩිසි වීර කාව්‍යය සිනමා කෘතියක් ලෙස තිරය මත දිගහැරෙන්නට යනවිට අප බලාපොරොත්තු වන්නේ එකැස් යෝධයින්, ඔළු හයක් ඇති යක්ෂයින් යක්ෂණියන් හා තම අපරිමිත බලයෙන් ස්වභාව ධර්මය මෙන්ම මිනිසුන්ගේ ඉරණම ද පාලනය කරන බලවත් දෙවි දේවතාවන් හා මේ සියළු දේ මැඩගෙන ජයගන්නා වීරවරයින්ගේ වික්‍රමාන්විත ක්‍රියා රැගත් ක්‍රියාදාම චිත්‍රපටයකි. මා ද මේ වීර කාව්‍යය තිරය මත මැවූ නවතම චිත්‍රපටය බලන්නට වාඩිවෙන විට බලාපොරොත්තු වූයේ ද එවැනි සිනමා නිර්මාණයකි. එහෙත් Uberto Pasoliniගේ The Return නම් වූ නිර්මාණය මේ සියල්ල බැහැර කරමින් මිනිසුන්ගේ ක්‍රියාකාරකම් හා ඒ නිසා ඔවුන් මුහුණ දෙන ප්‍රතිවිපාක තම නිර්මාණයට පාදක කරගනී. එක් වෙබ් අඩවියක් සඳහන් කරන ආකාරයට මෙය මේ වීර කාව්‍යය පදනම් කරගෙන නිපදවුනු තිස්තුන්වන නිර්මාණයයි.
(cartoon movement වෙතින්)
මා සිතන අයුරින් ලේඛකයින්ට ස්වභාවයෙන්ම චිත්තවේගවලින් හා සමාජ නියමවලින් දුරස්ථ වීම වඩාත් පහසුවෙන් කල හැකි ය. නිරන්තරයෙන්ම පරීක්ෂා කිරීමෙහි හා නිරීක්ෂණය කිරීමෙහි යෙදෙන පුද්ගලයින් තමන් පරීක්ෂා කරන දෙයෙහි හා නිරීක්ෂණය කරන දෙයෙහි විවේචකයින් බවට පත් වෙති. ශතවර්ෂ ගණනාවක් පුරා මනෝරාජ්‍ය ගැන ලියැවුන සියල්ල දෙස බලන්න. මෝර්ගේ Utopia, කැම්පනෙල්ලාගේ City of the Sun, මොරිස්ගේ News from Nowhere, බට්ලර්ගේ Erewhon (Nowhere යන වචනය අග සිට මුලට ලිවීමකි.) සියල්ල විද්‍යාව විසින් නිර්මාණය කරන්නා වූ, වියහැකි අනාගතය පිළිබඳව වන විවිධාකාර සැලසුම්වල පිටපත් වන අතර, මා සිතන ආකාරයට අභ්‍යවකාශ කථා රචකයින් ද මෙම සම්ප්‍රදායටම අයත් වේ. නිසැකවම මේ සියල්ල පවත්නා සමාජ කෙරෙහි එල්ලවන විවේචන ය. මක් නිසාද යත්, සාමාන්‍ය පරිසරයෙන් හුදෙකලාව ඔබට මනෝ රාජ්‍යයක් පිළිබඳව ලිවිය නොහැකි බැවිනි.
පහත දැක්වෙන්නේ ඉරානයේ ඉපිද, දකුණු රොඩේෂියාවේ (දැන් සිමිබාබ්වේ) හැදීවැඩී බ්‍රිතාන්‍ය ජාතිකයෙකු ලෙස සාහිත්‍යය සඳහා වන නොබෙල් සම්මානයෙන් පිදුම් ලැබූ ඩෝරිස් ලෙසිං(1919-2013) ලේඛිකාවගේ The Prisons We Choose to Live Inside නම් කෘතියේ පළමු පරිචිඡේදයේ පරිවර්තනයකි. මෙහිදී ඇය අවධානය යොමුකරන්නේ නොදියුණු අතීතයේ සිට වර්තමානයේ දියුණු යැයි සැළකෙන අවධිය දක්වා ආ ගමනේදී මිනිසා තවමත් කොතරම් ම්ලේච්ඡ ගති සිරිත්විරිත් උරුමකරගෙන සිටින්නේද යන වගයි.
1. දරුවෙකු මැරූ මිනිසා
එක්තරා ඈත පලාතක මෝඩ මනුෂ්‍යෙයක් හිටියා. ඔහුට දරුවන් හත්දෙනෙක් හිටියා. එක දවසක් බලාපොරොත්තු නොවුන ලෙස මේ දරුවන් අතරින් බාල දරුවෙක් මියගියා. දරුවා මියගිය බව දැනගත් පසුව මෝඩයාට අවශ්‍ය උනේ සිරුර වලලන්නේ නැතිව ගෙදර තියාගන්නයි. මෙය දැනගත් ඔහුගේ මිතුරෙක් ඔහුට අවවාද කලා.