චාටුකාරයෝ

 

 මෙය උපුටා ගත්තේ මුණිදාස කුමාරතුංග මහතා විසින් රචිත ශික්ෂා මාර්‍ගය නම් වූ සිංහල පෙළපොත් මාලාවේ දෙ වන පොතෙනි.

මේ බ්ලොග් අඩවියේ මුල් යුගයේදීම කට්ටයයි වෙට්ටපිත්තලයයි නමින් පැරණි සිංහල පෙළපොතකින් උපුටා ගත් උපහාස කතාවක් ඉදිරිපත් කළෙමි.  (එය මෙතැනින්) මෙය ද එවැනිම කතාවකි. එය පළ කිරීමට හේතු වූ කරුණු එහි හැඳින්වීමෙහි දැක්වෙයි. එම කරුණු මීට ද අදාළ ය.

 ඊට අමතරව මෙහි සඳහන් කළ යුතු කරුණු දෙකක් වෙයි. අප පාසැල් ගිය කුඩා අවධියේ අපට වඩා ඉහල පන්තිවල සිටි අපගේ වැඩිමහලු සොයුරු සොයුරියන්ගේ සිංහල හා ඉංග්‍රීසි පෙළපොත් බැරි බැරි ගාතේ වුවද කියවීමට රුචිකත්වයක් දැක්වූයෙමු. ඒ ඒවායේ ඇතුළත් වූ විචිත්‍ර වූ කථාන්තර නිසා ය.

ඊට අදාළ පන්තිය වෙත යන විට අප එම පොත් කිහිපවරක් කියවා තිබිණ. පසු කලෙක ගුරුවරයෙකු ලෙසත් ගුරුවරුන් පුහුණු කරන්නෙකු ලෙසත් කටයුතු කරද්දී අපට සම්මුඛ වූ පෙළපොත් මීට හාත්පසින්ම වෙනස් ය. ( මේ කියන්නේ ඉංග්‍රීසි පෙළපොත් ගැන ය.) ඒවායේ අන්තර්ගතය බොහෝ විට පරිසරය, ජාතික සමගිය, තාක්ෂණික දියුණුව, ගුණ ධර්ම යනාදී මාතෘකා යටතේ පෙළ ගැසී තිබිණ. හොඳ ය. ඒත් කියවීමට අප්‍රසන්න ය. ලමුන් පොත අතට ගන්නේ මූණ ඇඹුල් කරගෙන ය. පෙර මෙන්ම ලස්සන කතන්දර සහිත පොත් තිබුණා නම් හොඳ නැද්ද කියා සිතුනත් අපට තිබූ ළමා මනසත් දැන් තිබෙන ළමා මනසත් වෙනස් නිසා මට හිතෙන දේ නිවැරදි දැයි සිතා ගැනීම අසීරු ය.

අනෙක් කරුණ නම් මෙහි තිබෙන දේශපාලන ඇඟවීම ය. රජු බොරු කියන බව ඇමතිවරු දනිති. ඇමතිවරු දන්නා බව රජු ද දනී. රජු දන්නා බව ඇමතිවරු ද දනිති. එහි අනික් පැත්ත ද එසේම ය. එහෙත් බොරු කීමෙහි වෙනසක් නැත. අද රජ්ජුරුවන් හා ඇමති කට්ටුවේ ද මීට වැඩි වෙනසක් නැත. ඔවුහු බොරු කියති. ඒ බව රටවැසියා දනියි. රටවැසියා දන්නා බව ද රජු හා ඇමතිවරු දනිති. තමන් දන්නා බව රජු දන්නා බව රටවැසියා ද දනියි. එහෙත් රජු හා ඇමති මණ්ඩලය කියති, රටවැසියෝ අසති!

                                                                        චාටුකාරයෝ

දෙ වෙනි රාජසිංහ රජතුමා ගේ සමහර අමාත්‍යයෝ චාටුකාරයෝ ය. රජතුමා ඒ බව දැන සිටියෝ ය.

දිනක් මාළිගයේ දී මේ අමාත්‍යයෝ රජ තුමා වට කොට-ගෙන සිටියෝ ය. රජතුමා සතුටු කරන අදහසින් ඔහු නොයෙක් දේ කියමින් උන් හ. කවටයා එ දින එ තන්හී සිටියේ ය.

රජතුමා අස්ගිරි කන්ද පෙන්වා, ‘මේ කන්ද වෙවුලන්නේ නො වේ දැ’යි අමාත්‍යයන් පිළිවිසියේ ය. මහ ඇමති තුමා කන්ද දෙස බලා ‘එ සේ ය, දේවයන් වහන්ස, කන්ද වෙවුලන්නේ ම ය’ කී ය. සෙසූ ඇමතියෝ ද එ සේ ම කී හ.

‘කන්ද වෙවුලන්නේ කුමක් නිසා දැ’යි රජතුමා ඇසී ය. රජු ගේ සිත සතුටු කරන අදහසින්, ඇමැතිවරු ‘දේවයන් වහන්ස, නො දන්නා සේක් ද? ඔබ වහන්සේ ඉදිරියෙහි නො වෙවුලා සිටින්නට සමර්‍තථ වූ කන්දක් වත් ලෝකයේ ඇද් දැ’ යි කී හ.

‘ඔබේ කල්පනාව කෙසේ දැ’ යි රජතුමා කවටයා ගෙන් ඇසී ය. එ විට කවටයා කන්ද දෙස බොහෝ වේලා බලා සිටියේ ය. වරක් දකුණැස වසා බැලී ය. වරක් වමැස වසා බැලී ය. වරක් අත යටින් බැලී ය. මෙ සේ නොයෙක් අන්දමින් බලා රජුට මෙ සේ කීයේ ය:- ‘දේවයන් වහන්ස, කන්දට වෙව්ලිල්ලක් නම් නැත. එහෙත් කන්ද කල්පනා වෙකින් ඉන්නා වාගේ පෙනේ.’

‘කන්ද කුමක් කල්පනා කරන්නේ දැ’ යි රජ තුමා ඇසී ය. කවටයා ද ‘දේවයන් වහන්ස, මේ කපට අමාත්‍යයන් ගේ චාටු කථා සැබෑවට ගන්නා මෝඩයෝ ලෝකයේ ඇද්දැ’යි කන්ද කල්පනා කරන්නේ ය’යි කී ය.

රජ තුමා සිනා සෙන්නට වන්නේ ය. චාටුකාර අමාත්‍යයෝ  මහත් ලජ්ජාවට පැමුණුණෝ ය.